چه سود گر بگویمت که شام تا سحر نخفته ام
ویا اگر دمی به خواب رفته ام تو را به خواب دیده ام
چه سود گربگویمت که بی تو با خیال تو به می پناه برده ام
و نقش آن دو چشم قصه گو به جام پرشراب دیده ام

.

.

.

دوسال و هفت ماه از نبودنت میگذرد و هنوز غم از دست دادنت جانم را آتش میزند

خدایا چیزی ندارم .

ولی اگه امشب خدا بودم و تو جای من عزیزت را میهمان میکردم

و به او سخت نمیگرفتم .

دوستان با گل جفای خار را باور کنید

داستان سینه و مسمار را باور کنید

.

هم صدای ناله صدّیقه را در پشت در

هم سکوت حیدر کرّار را باور کنید

.

پای تا سر درد بود و باز درد خود نگفت

ناله های مخفی بیمار را باور کنید

.

تاب سیلی نیست هرگز صورت حور یه را

حور و نیلی بودن رخسار را باور کنید